Do të parapëlqeja të mos flisja për punët e mia, sepse nuk di si të shprehem me fjalë (të dija të shkruaja”, thotë Edward Hooper”, nuk do merresha me pikturë). Të njohësh veten është gjëja më e vështirë dhe thuajse e pamundur, prandaj nuk e mendoj aspak atë që do të pikturoj. Shpesh shfrytëzoj një njollë të bërë intuitivisht që përmban në vetvete diçka të çuditshme, jashtë arsyes dhe mundohem ta zhvilloj më tej. Në prekjen e fundme kuadri duhet të krijohet vetë, unë vetëm duhet ta finalizoj! Ajo që më argëton më shumë është mënyra se si i jap formë jete diçkaje që krijohet spontanisht pa e menduar. Kjo prekje finale përmban në vetvete një energji të brendshme që më shumë më relakson. Është kjo energji relaksuese që më shtyn të pikturoj. Dhe kështu thjesht pikturoj, pa u menduar shumë. Nëse “mendimi” merr përparësi, e shkatërroj atë që kam bërë dhe rifilloj nga e para, duke ruajtur ato gjurmë që i kanë “shpëtuar mendimit”.
Fundja arti nuk lind nga arsyeja, por nga “marria”. Atë ti nuk e zotëron dot, ajo të drejton ty. Duke e lënë atë të dalë jashtë teje dhe të të drejtojë, është më e mira që mund të bësh. Ajo vjen pa të lajmëruar, aftësia jote është ta pikasësh kur të vjen e ta lesh të lirë. Shpesh “mendimi” është më i lehtë për t’u kuptuar, prandaj jemi të prirur drejt tij dhe shpesh nuk e kuptojmë që kemi shkatërruar krijimin tonë!
Krist Dimo Foggia - 2000
......që pas 2000, më lindi dëshira të bëja një pikturë mbi të cilën çfarëdo “aksidenti” të ndodhte jo vetëm të mos ndikonte në të përgjithëshmen, por përkundrazi të shtonte praninë e “marrëzisë” mbi të. Dhe ne mjaft punë në fakt, nëse dikush zhgarravit me stilolaps apo gruas i derdhet vaji mbi të, nuk është se ndryshon gjë, në ndonjë rast mund edhe të ndikojë për më mire.
Krist Dimo Tiranë - 2024
Kur njeriu i dashur largohet nga kjo jetë, hyn brenda teje si një shpirt endacak në kërkim të një trupi. Një prezencë e heshtur që qëndron tek ti, e zhveshur nga jeta, duke ruajtur imazhin e saj tejdukshmërisht të lodhur, derisa edhe ti vetë shndërrohesh në një endacak në kërkim të strehës. Ti mbart kudo zbrazëtinë e tij rënduese derisa një ditë, i cfilitur, çlirohesh më në fund prej saj e kthehesh edhe vetë në zbrazëti. Ky shpirt largohet prej teje dhe fillon rrugëtimin drejt pafundësisë, duke u kthyer në materie të heshtur: një gjethe, një lëvozhgë, një skelet gaforreje apo një patate në dukje e pavlerë. Cikli i natyrës. Figurat e mia janë reflektime të atyre shpirtrave të dashur. Ato nuk kanë as mish, as gjak, as aromë; fytyrat e tyre të përhumbura e iluzore, si nën vellon e mjegullës Angleze.
Krist Dimo Tiranë - 2021
Artisti befason me fillin linjë- formë duke krijuar një kontrast të veçantë midis qenies dhe “vakumit “së saj, çka është një ndjesi e tij. Krijimet e tij provokuese synojnë të na befasojnë, duke stiluar “hapësira intelektuale”që shfaqen në krijimin e “boshësisë” së formës njerëzore nga shprehja e paprecedentë e një mesazhi kompleks: “Zbrazëtia” si një limit tjetër i gjithë trupit që mund të përpunohet nga vetëdija jonë.
“Asgjëja e fundit” (2024) – Arti i Krist Dimo-s
Rikthim tek Gjithësia e pandarë, tek e cila nuk ke qenë asnjëherë
Qasja e parë e artistit është gjenerimi i një historie së cilës ai i përket, duke iu referuar perceptimit vetjak të realitetit, në krijimin e figurave të tij me copa të pabarabarta, duke deformuar kështu fizionominë e identitetit njerëzor, duke bashkuar e vendosur pjesët në një vakum të brendshëm që dimensionon strukturën origjinale skeletike që nuk ekziston. Thuajse çdo njësi boshësie përcakton kufijtë strukturorë të njeriut në karakteret e tij unike.
Lindur në qytetin e Durrërsit në vitin 1956, që herët shquhet për perceptimin e qartë të së ardhmes së tij artistike, duke nisur një rrugë individuale e cila rezulton vendimtare në formimin e tij poetiko-artistik. Vendosi të ndryshojë gjithçka, edhe këndvështrimin e tij akademik-artistik, duke përmbysur atë që mendonte shkolla për institucionalizimin e rrugëve edukative dhe krijuese të artistëve të ardhshëm.
Të pikturonte faktet, ngjarjet që ndodhnin në realitet duke kapur shenjat e kohës, atë që çdo individ artist mund të kuptonte, nuk ishte me interes për të… Të bësh art pa objekt do të thotë të heqësh shenjën e vërtetë të artit që kërkon qenia intime e shpirtit njerëzor, dhe kjo nuk i korrespondonte ndjenjës së tij. Çdo talenti i nevojiten vetëm disa të dhëna që të lëvizë dashurinë e tij drejt bukurisë dhe perceptimit të ndryshëm të realitetit.
Shpërngulja në Foggia të Italisë në Mars të vitit 1991, zgjoi tek Krist Dimo interesin e thellë për të kërkuar përtej njohurive si dhe për të ndërvepruar me kulturën italiane. I rëndësishëm në rritjen e tij artistike ishte takimi me maestro Dario Damato-n, drejtor i Akademisë së Arteve të Bukura në Foggia (nga viti 1988 deri 2000). Profesori ndjeu aftësitë artistike të Krist Dimos dhe e mori si student në laboratorin e tij artistik në Foggia.
Filloi kështu një udhëtim i ri artistik për të... “Nëse është e vërtetë që piktura nuk mund të jetë vetëm shprehje objektive” – siç u shpreh vetë Damato – është e vërtetë që brenda mundësive formale të pikturës së Krist Dimos, objekti ndërveprues mund të identifikohet me “Boshësinë” e brendshme si përbërëse e vetë trupit; vend i pulsimeve emocionale dhe i mendimeve që nënkuptojnë identitetin e artit modern në forma të ndryshme estetike, që shprehet dhe vazhdon edhe sot e kësaj dite. Arti i tij intrigon dhe bën pyetje, në dukje pa koncept, por kur i referohet diversitetit të parametrave poetiko-kulturorë të Italisë në fillimet e tij, duket se këto kanë kontribuar në përcaktimin e nivelit më të avancuar, të diçkaje të re në poetikën artistike të artistit. Që nga fillimi i kursit të tij në Laboratorin e mjeshtrit Damato ka zhvilluar poetikën në telajo me përmasa të mëdha, kompozime tiparesh imponuese, ku profilet e formave marrin një rëndësi vendimtare dhe ruajnë forcën shprehëse të veprës në universin e “vakumit” gjithmonë i pranishëm.
Gjatë vëzhgimit të veprave të tij artistike, i referohesh një arti që ka të bëjë me copëza pjesëzash anonime të pabarabarta, të fragmentuara dhe të bashkangjitura burimit numerik të artit, i cili ofron mundësinë e ndryshimit të konceptit të boshllëkut të brendshëm në identitetin e çdo individi si komponent kryesor i ekuilibrit dhe çon përsëri në zgjerimin e boshësisë ekzistenciale unifikuese në një funksion të krijuar nga dimensioni i çdo emocioni të pavetëdijshëm dhe primar të shpirtit njerëzor. Është e njëjta ndjesi që provohet në debulesën jo etike, në “boshllësinë” e energjisë së koshiencës. Duket sikur nuk ndjehet më nevoja e identitetit në qenien e plotë shkëputur nga boshësia e thellë origjinale e universit. Shkëputja me atë boshësi qëndron në themel të Misterit të “Unit” tonë në tërësinë e realitetit kalimtar. Arti i tij tregon “formën e zbrazët”; vuajtja e individit të bllokuar në mbërthimin ideologjik të maksimalizmit poetiko-artistik të shtetit duke nxjerrë në pah urgjencën e brendshme të identitetit të “Daljes”. Shkëputja nga udhëzimet e një kulture të institucionalizuar në të gjitha artet dhe legalizuar në “Nihilizmin Shtetëror” kushtëzojnë vëmendjen ndaj artit të tij, i aftë të sinjalizojë kufijtë e mohimit të një “Uni” që nuk njeh kufij për t’u përcaktuar dhe përmbushur në dëshirën për të bukurën.
Koncepti i “boshësisë” në veprat e artistit Krist Dimo është hapësira e brendshme, qendër kjo e gjendjes njerëzore si zonë e vëzhgimit të vetë ekzistencës, në kërkimin e një sensi.
Carlo Colombo Calabria Teramo - 2018-2024
